Nacht van de Poëzie

Vorige week zaterdag ben ik voor het eerst naar de Nacht van de Poëzie in de stadsschouwburg in Utrecht geweest. Een goede vriend van mij trad zelf als een van de deelnemende dichters op en zodoende kon ik met hem mee als introducee.

In de Utrechtse stadsschouwburg was ik nog nooit geweest. Ondanks de fraaie ligging ziet hij er van buiten niet heel bijzonder uit, maar dat werd binnen toch aardig goedgemaakt. Naast een fraaie statige foyer viel met name de moderne toiletruimte op: deze was in een heel futuristische stijl in rood en wit uitgevoerd en deed sterk denken aan het ruimteschip in de beroemde science-fictionflim “2001: A Space Odyssey” van Stanley Kubrick:

De Nacht van de Poëzie bestond uit twee delen: in de grote zaal traden voor de betalende bezoekers (32 euro p.p.!) een hele reeks bekende en minder bekende dichters op. Tegelijkertijd vond in een andere zaal een zogeheten Poetry Slam plaats, waar 24 dichters het als in een wedstrijd tegen elkaar opnamen. Dit onderdeel schijnt vrij toegankelijk te zijn geweest, maar wegens tijdgebrek heb ik er niets van kunnen zien.

Bij de optredens in de grote zaal was er na telkens 3 dichters een entr’acte bestaande uit gevarieerde muzikale optredens. De eerste werd gedaan door medepresentator Jeroen van Merwijk, die een lied zong over de Zesde Dag, toen God de mens schiep. Hij vertolkte dit op heel luchtige wijze met als centrale gedachte “de zin van de schepping ben jij”.

Aanvankelijk klonk dat als een heel gebruikelijk romanntisch liedje, maar het kreeg een onverwachte wending toen de zanger bij het zingen van “ben jij” naar een van de toneelknechten keek, die ondertussen bezig was met het klaarzetten van instrumenten voor een volgens optreden – dit tot grote verrassing van het publiek, dat spontaan applaudiseerde. Van Merwijk herhaalde dit nog een paar keer, maar of de betreffende toneelknecht deze rol ook zo leuk vond….?!

Na Jeroen van Merwijk volgende een optreden van Lilian Hak, die onder begeleiding van een klein ensemble liederen zong in de stijl van de vooroorlogse film. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar haar zang en de life muziek erbij waren erg indrukwekkend. Na afloop kon in de foyer ook haar CD gekocht worden, en dat wilde ik ook wel, alleen had ik net te weinig geld bij me en pinnen kon daar niet. De verkoper bleek toen zo vriendelijk om mij de CD mee te geven, louter in ruil voor mijn adres, waarnaar hij dan de rekening zou opsturen!

Middagje Artis

Vorige week donderdag ben ik samen met een goede vriend een middagje naar de Amsterdamse dierentuin Artis geweest. Ondanks het al tamelijk herfstachtige weer van de laatste tijd, was het deze middag gelukkig nog lekker warm en zonnig.

Voor mij was het denk ik iets van 30 jaar geleden is dat ik voor het laatst in Artis was. Ik kon daardoor ook niet echt vergelijken of er in die tijd veel veranderd is. Wel viel me op dat het vaak meer een park dan een dierentuin leek, wat me deed vermoeden dat waar nu grasveldjes, bomen en struiken zijn, vroeger dieren op te kleine oppervlakte stonden, die nu verplaatst zijn naar ruimere onderkomens.

> Meer foto's op Facebook

Met name voor de grootste dieren, olifanten en giraffes, zijn nu mooie ruimere verblijfplaatsen ingericht. Toch hebben veel anderen dieren nog steeds wel soms erg kleine hokken, waar ze nauwelijks kunnen rennen of vliegen. Ik heb geen principiele bezwaren tegen dierentuinen, maar vraag me wel af of ze nog heel zinvol zijn, aangezien we via de televisie dieren minstens zo goed in hun natuurlijke omgeving kunnen zien.

Wat ik zelf ook heel sterk ervaarde, was dat ik in eerste instantie onbewust de dieren bekeek met filmbeelden in m'n achterhoofd: bij een aap die rare geluidjes maakte, verwachtte ik bijna dat hij wat verstaanbaars zou gaan zeggen, zoals je in films wel ziet. Ook diverse andere dieren herkende ik eerder uit tekenfilms, dan andersom….

Waar deze dingen niet speelden was de vlindertuin, waar prachtige grote en kleurige vlinders te zien waren.

Na afloop ben ik nog even wat gaan winkelen in de Kalverstraat om daarna een hamburger met friet te eten bij het pittoreske Houten Huis(je) aan de Nieuwezijds Voorburgwal.
Daarna ben ik een kopje koffie gaan drinken bij Coffeeshop Downtown in de Reguliersdwarsstraat, waar ik nog een leuk gesprek had met een Italiaanse dame die al sinds 1980 in deze straat woont en dus alle hoogtepunten daarvan heeft meegemaakt.

Sail 2010

Het is al weer een tijdje geleden dat ik hier wat geschreven heb. Toch wil ik de lezers niet onthouden dat ik vorige week zondag naar Sail 2010 in Amsterdam ben geweest.

Sail is zoals bekend het grote 5-jaarlijkse evenement waarbij talloze grote en kleine (zeil)schepen Amsterdam aandoen. De vorige keer dat Sail plaatsvond was in 2005 en daar was ik toen voor de eerste keer bij (zie daarover mijn log van toendertijd).

Aanvankelijk had ik weinig zin om naar Sail te gaan, vooral vanwege de enorme drukte en de enorme afstanden die je moet lopen. Omdat het toch een bijzonder evenement is, ben ik op de laatste dag toch nog maar even gegaan. Het was tamelijk bewolkt en er was af en toe lichte regen, waardoor het waarschijnlijk ook wat minder druk was.

 

 

Net als 5 jaar geleden was het ook deze keer weer zeker de moeite waard: prachtige grote zeilschepen, en ook een aantal moderne oorlogsschepen. Die had ik ook wel van dichtbij willen zien, maar ze lagen aan het eiland aan de overkant, wat inhield dat het enorme eind om moest lopen om er te komen. Dat vond ik net wat teveel van het goede, dus ik heb ze maar met de zoom van mijn camera naar voren gehaald 😉

 

 

Ook leuk vond ik de hierboven afgebeelde replica van een Kamper kogge, een vrachtschip dat in de middeleeuwen vanuit Kampen naar andere hanzesteden langs de Noord- en Oostzee voer – een schip precies zoals een kind dat tekent 😀

> Meer foto's zijn te zien op Facebook

Sjoerd Kooistra

Vorige week maandag, 28 juni 2010, overleed horecamagnaat Sjoerd Kooistra op even dramatische als tragische wijze. Na enige verwarring werd later door de politie bevestigd dat hij in zijn villa in Ubbergen, nabij Nijmegen, zelfmoord had gepleegd.

Sjoerd Kooistra was één van de grootste Nederlandse horeca-ondernemers en bezat zo’n 85 zaken verspreid over heel Nederland, goed voor een totale jaarlijkse omzet van ruim 120 miljoen euro. Ook was hij met name bekend als de eigenaar van alle grote en bekende homozaken in de Reguliersdwarsstraat, dé homo-uitgaansstraat van Amsterdam.

Sjoerd Kooistra in betere tijden: op de
Reguliersboot tijdens Gay pride 2008

Omstreden
Sjoerd Kooistra stond bekend als een keiharde zakenman, die zich van allerlei financiele en juridische slimmigheden bediende om zijn imperium op te bouwen en overeind te houden. Dat maakte hem tot een bijna gehate ondernemer. Ook zijn cafe’s vielen niet altijd in de smaak: velen vonden het zielloze zuipzaken, waar het met steeds hetzelfde interieur voornamelijk om een zo hoog mogelijke bieromzet ging.

Sympathie
Ondanks deze dingen had ik toch wel sympathie voor hem. Voor mijn website over de Reguliersdwarsstraat heb ik Kooistra en zijn zaken een aantal jaar gevolgd en er over geschreven. Anders dan anderen vind ik zijn zaken nog steeds erg mooi en ik realiseer me ook dat hij in de Reguliersdwarsstraat toch maar mooi zoveel grote homozaken in stand heeft gehouden.

Homohoreca
Hoewel hij zaken door bijna het hele land had en hij zich zelden in zijn cafés vertoonde, waren de Reguliersdwarsstraat en de Grote Markt in Groningen zijn favoriete straten. Bijzondere aandacht had hij dan ook voor de April en de Soho, die tot de bekendste en grootste homozaken van Amsterdam behoren.
Daarom is het wel triest dat er zelfs na zijn dood vanuit de homogemeenschap maar zo weinig waardering is gekomen, zelfs vanuit zijn eigen zaken was er bijvoorbeeld geen rouwadvertentie in de krant….

Ondergang?
Sjoerd Kooistra koos voor zelfmoord omdat hij naar verluid geen uitweg meer zag in zijn conflict met Heineken. Als gevolg daarvan had de bierbrouwer eerder dit jaar al diverse van zijn zaken gesloten, waaronder de April en de Exit in de Reguliersdwarsstraat. Mocht ook de Soho nog dichtgaan, dan vrees ik dat de Reguliers als hét centrum van het Amsterdamse homo-uitgaansleven weleens samen met Kooistra ten onder zou kunnen gaan…

De verkiezingsuitslag in cijfers

Na de meest spannende Tweede Kamerverkiezingen sinds lange tijd is de uitslag in zetelaantallen inmiddels algemeen bekend. Veel leuker is de uitslag echter in percentages en werkelijke aantallen stemmen, hier in volgorde van meeste stemmen naar minste stemmen:

VVD: 20,5 procent – 1.926.551 stemmen – 31 zetels

PvdA: 19,6 procent – 1.847.776 stemmen – 30 zetels

 

PVV: 15,5 procent – 1.453.944 stemmen – 24 zetels

CDA: 13,6 procent – 1.281.137 stemmen – 21 zetels

 

SP: 9,8 procent – 924.977 stemmen – 15 zetels

D66: 6,9 procent – 653.265 stemmen – 10 zetels

GroenLinks: 6,7 procent – 627.912 stemmen – 10 zetels

 

ChristenUnie: 3,3 procent – 305.628 stemmen – 5 zetels

SGP: 1,7 procent – 163.512 stemmen – 2 zetels

Partij voor de Dieren: 1,3 procent – 122.257 stemmen – 2 zetels

 

Trots op Nederland: 0,6 procent – 52.735 stemmen – 0 zetels

Partij voor Mens en Spirit: 0,3 procent – 26.224 stemmen – 0 zetels

Piratenpartij: 0,1 procent – 10.570 stemmen – 0 zetels

 

Lijst 17: 0,1 procent – 7.440 stemmen – 0 zetels

Partij Een: 0,0 procent – 2.087 stemmen – 0 zetels

HeelNL: 0,0 procent – 1.343 stemmen – 0 zetels

Lijst Lacle: 0,0 procent – 949 stemmen – 0 zetels

 

Deze getallen geven soms een net wat andere kijk op de verkiezingsuitslag. Bijvoorbeeld heeft de VVD dus bijna 2 miljoen stemmen gehaald en de PVV bijna 1,5 miljoen. Het CDA verloor wel veel, maar is desondanks nog altijd goed voor ruim 1,2 miljoen stemmen.

Trots op Nederland zat met ruim 52.000 stemmen net onder de kiesdeler van 62.900 stemmen en de grootste van de nieuwkomers is dus de Partij voor Mens en Spirit geworden. Geen idee wat ze voorstaan, maar kennelijk zagen toch nog ruim 26.000 mensen het wel zitten 😀

In totaal werden 9.435.667 stemmen uitgebracht, oftewel 75,3 % van het totaal aantal stemgerechtigden. 0,3 % van de stemmen was ongeldig of blanco.

Kieskompas 2010

Morgen vinden weer de verkiezingen voor de Tweede Kamer plaats. Hoewel ik zelf al min of meer mijn keuze gemaakt had, heb ik, net als voor de vorige Kamerverkiezingen, ook nu weer het Kieskompas ingevuld, met het volgende resultaat:

Volgens het Kieskompas kom ik dus precies tussen de PvdA en de ChristenUnie uit en dat sluit heel goed aan bij de voorkeur die ik zelf al had! Nadien heb ik ook nog de concurrerende Stemwijzer ingevuld, maar daar kwamen SP, GroenLinks en PvdA als hoogsten uit de bus. Dat is echter een heel stuk minder wat ik voor ogen heb. Wel bevestigt dit de kritiek die beweert dat de Stemwijzer onnauwkeuriger is.

Bij het invullen van het Kieskompas 4 jaar geleden kwam ik nog uit tussen ChristenUnie en CDA en inderdaad is mijn voorkeur inmiddels van het CDA naar de PvdA verschoven. Tot nu toe heb ik bijna altijd op het CDA gestemd, als de partij die, zowel pragmatisch als vanuit een levensvisie, altijd het midden tussen rechts en links probeerde te houden.

Helaas is het CDA steeds meer naar rechts opgeschoven, klinkt ze tegenwoordig precies zoals de VVD van een paar jaar terug en is er van het sociale gezicht van deze partij weinig of niets meer te merken. Mede om die redenen heb ik besloten om morgen op Job Cohen, de lijsttrekker van de PvdA te gaan stemmen.

Ik hoop vooral dat er na morgen een coalitie zal komen die oog heeft voor de zwakkeren in de samenleving en tegelijk toch mensen zoveel mogelijk vrijheid zal laten. Helaas is die combinatie bij de linkse partijen niet altijd even vanzelfsprekend en ben ik het dan ook zeker niet met alle punten van de PvdA eens.

Zo vind ik het bijvoorbeeld jammer dat Cohen onlangs het gelijkheidsbeginsel boven de vrijheid van godsdienst stelde en dat de PvdA vindt dat geen enkele trouwambtenaar mag weigeren een homostel te trouwen. Nummer 2 van deze partij, Nebahat Albayrak, moest dan ook snel op haar woorden terugkomen, toen ze op 20 april voor de EO-televisie zei dat zulke zogeheten weigerambtenaren net als dienstweigeraars behandeld zouden kunnen worden, dus dat er voor mensen met gewetensbezwaren een praktische oplossing gezocht kon worden. Ik vind het jammer dat in zulke gevallen tegenwoordig zo snel algemene regels opgelegd worden, in plaats van mensen ruimte te geven om in concrete situaties op maat gesneden oplossingen te bedenken.   

Rare mannelijkheid

Vorige week woensdag was het eerste deel van de nieuwe KRO-serie "Uit de kast" te zien. Daarin gaat presentator Arie Boomsma (en de camera) mee wanneer een jongen of meisje zijn of haar coming out beleeft.

Uit de kast
In de eerste aflevering zagen we hoe de 23-jarige jongen Odin uit het Noord-Hollandse, of beter gezegd Westfriese, Hoorn tegen zijn vrienden vertelde dat hij op jongens valt. Hoe spannend dit voor de jongen in kwestie ook geweest zal zijn, op zich was het toch weer hetzelfde stramien als bij de allermeeste coming-outs: heel veel zenuwen van tevoren, enorme opluchting achteraf.

Over de streep
Wat het programma betreft bleef het daar min of meer ook bij, heel veel diepgang of doorvragen was er niet (veel aangrijpender en van breder belang vond ik het programma dat eraan voorafging en dat onder de titel "Over de streep" liet zien hoe op een Nederlandse school het Amerikaanse concept van de Challenge Day werd uitgevoerd) .

Reacties
Wat mij bij "Uit de kast" echter wel trof, was de blik in de ogen van de vrienden, direct nadat Odin verteld had dat hij op jongens viel. Die was ijzig, verrast en verbijsterd ook. En nadat hij het vertelde aan zijn vriendengroep in het buurthuis, liepen zelfs 2 jongens weg en gingen een paar anderen de vragen erover uit de weg.

Flikkers?
Andere vrienden gaven aan geen moeite met de coming out te hebben, omdat Odin zelf immers "normaal" en "zichzelf" gebleven was. Met opzichtige "flikkers" bleven ze wel grote moeite houden, zouden ze desnoods ook blijven uitschelden leek het wel. Dit geeft duidelijk aan dat de tolerantie onder vele Nederlanders nog altijd zeer gering is. Je mag dan wel homo zijn, maar owee als je je niet normaal, lees: mannelijk, genoeg gedraagt…

Acceptatie?
Dit fenomeen wordt ook scherp gesignaleerd in een ingezonden artikel op de website gay.nl onder de titel Lang leve de ‘flikker’. Daarin word gesteld dat het accepteren van homo’s op de bovengenoemde manier eigenlijk geen echte acceptatie is. Men accepteert homo’s hier alleen als ze zich helemaal aanpassen aan het overheersende beeld van de heteroman: stoer en mannelijk. Echte acceptatie betekent echter dat je mensen ook accepteert als zij zich wat meer vrouwelijk gedragen, zich wat excentrieker kleden, op een andere manier praten, etc.

Acteren
Maar er zit nog wat meer achter. Men kan namelijk wel vinden dat homo’s zich "normaal", zoals een "standaard-hetero" dus, moeten gedragen, maar dat zal in veel gevallen dan wel een meer of minder geforceerde aanpassing zijn. Veel homo’s passen zich tegenwoordig ook uit zichzelf graag aan de heteronorm aan. Ze noemen zichzelf dan straight-acting, kennelijk zonder goed te beseffen dat ze daarmee dus eigenlijk erkennen slechts te acteren…

Gaydar
Homo’s die zich net zoals normale hetero’s willen gedragen schieten ook vaaknet ietsje door, waardoor ze, hoewel op een hetero lijkend, voor eengeoefend oog toch als homo herkenbaar zijn. Dit is waarschijnlijk ook eenverklaring voor de gaydar, waarmee homo’s elkaar op "mysterieuze" wijze zouden kunnen herkennen. Menigeen zal overigens ook weleens hebben meegemaakt hoe een zeer stoer engespierd uitziende homoman in een gesprek opeens zeer vrouwelijkblijkt.

Raar?
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat homo’s die zich net als hetero’s gedragen, eigenlijk helemaal niet zo "normaal" zijn. Het is eerder vrij geforceerd, misschien zelfs wel raar om je bijna helemaal aan te passen aan de norm van een groep waar je uiteindelijk niet bijhoort.

Omgekeerd
Wat bijna niemand meer weet, is dat het in vroeger tijden, vxc3xb3xc3xb3r de Tweede Wereldoorlog, precies omgekeerd was: toen gedroegen veel homo’s zich juist vrouwelijk, omdat ze op die manier (vaak noodgedwongen) hetero’s konden verleiden tot seks (zie daarover mijn eerdere log Praktische vrouwelijkheid).
Ook zulk, tegenwoordig bijna zonder uitzondering verafschuwd, vrouwelijk gedrag was een aanpassing aan de heteronorm, die immers voor de man een actieve rol voorschrijft.

Conclusie
Als je uitgaat van de heteronorm (mannelijk en stoer in gedrag en voorkomen), dan voldeden homo’s daar vroeger dus aan door zich geforceerd vrouwelijk, en tegenwoordig door zich geforceerd mannelijk te gedragen…

Links-Rechtsweekend

– Op vriendelijk verzoek hierbij de aankondiging
van een interessant politiek weekend –

Links-RechtsweekendDe Balie in Amsterdam laat de Kamerverkiezingen niet ongemerkt aan zich voorbij gaan. Alles wijst erop dat de komende parlementsverkiezingen weer een ouderwetse links-rechtsstrijd gaan worden. Daarom zullen we de oude strijd tussen links en rechts op een nieuwe manier onder de loep nemen.

Wat zijn links en rechts eigenlijk? Hoe ziet een links of een rechts Nederland er dan uit? En dekken deze begrippen de lading nog wel? Het hele weekend voor de verkiezingen leidt De Balie je door alles wat links en rechts is. En het is allemaal gratis!

Het Recht van Rechts
Zaterdag 5 juni, 20.30 uur

In een door rechts geregeerd Nederland wordt De Balie weer een rechtbank, want linkse hobby’s worden natuurlijk niet meer gesubsidieerd. Op 5 juni kunnen we daar een voorproefje van krijgen. Het voormalige gerechtsgebouw krijgt even zijn oude functie terug.

Edelachtbare Bram van der Vlugt behandelt stellingen die als rechts gelden, en waar het merendeel van Nederland het mee eens is, over bijvoorbeeld veiligheid. Bevlogen advocaten pleiten voor en tegen, en het publiek treedt op als jury. Waar sta jij? Laat je overtuigen door de argumenten of versterk je eigen overtuiging. En omdat het recht uiteindelijk door ons wordt gemaakt, beslist het publiek.

Linkse kerkdienst
Zondag 6 juni, 15.00 uur, De Duif, Prinsengracht 756

Nooit loop je een kerk binnen waar de congregatie uit volle borst de Internationale zingt terwijl de voorganger een lofpreek houdt over kunstsubsidies. Waar staat dan toch die linkse kerk waar we zoveel over horen?

Eindelijk organiseert De Balie, een grote naam binnen deze kerk, dan de eerste openbare linkse kerkdienst. Wees welkom in De Duif op de Prinsengracht en kom voor een linkse preek gevuld met de bijbehorende dogma’s, de tien linkse geboden en natuurlijk samenzang.

Met onder anderen Felix Rottenberg (programmamaker en voormalig PVDA-voorzitter), Bob Fosko (muzikant, bekend van de SP), Bert Brussen (journalist, mede bekend van Geenstijl.nl) en theatercollectief Circus Treurdier.

De Links-rechtsshow
Zondag 6 juni, 20.30 uur

Ben je nu rechts als je conservatief, liberaal, tegen vreemdelingen of voor een zero tolerance-beleid bent? En ben je nu vooral links als je sociaal, progressief en voor open grenzen bent? Vind uit wat links en rechts eigenlijk zijn en wanneer je “het” bent.

Maar de links-rechtsshow biedt vooral hoop voor de toekomst: we werken samen toe naar nieuwe politieke kleuren en klanken.

Met André Krouwel (Kieskompas), Dick Pels (socioloog en directeur wetenschappelijk bureau GroenLinks) en onze eigen huisband Jomato Foe. Presentatie is in handen van Isolde Hallensleben

Reguliersdwarsstraat wankelt

Wie het Amsterdamse nieuws de afgelopen tijd een beetje heeft gevolgd, kan het niet ontgaan zijn dat horecamagnaat Sjoerd Kooistra in een hevig conflict verwikkeld is met bierbrouwer Heineken. Als gevolg daarvan zijn inmiddels al 5 bekende horecazaken geheel of gedeeltelijk gesloten.

Het gaat daarbij om (Herman Brood-)galerie-café Dante in de Spuistraat en The Three Sisters/New York Steakhouse aan het Rembrandtplein, met een omzet van 4 miljoen euro per jaar volgens eigenaar Kooistra één van de bestlopende zaken van Nederland.

In de Reguliersdwarsstraat liet Heineken op 6 april j.l. homodiscotheek Exit en het bijbehorende Exit Café sluiten en ontruimen. Daarmee kwam voorlopig een eind aan deze al sinds 1988 bestaande zaak, die op het laatst feitelijk de enige nog overgebleven mainstream homodisco van Amsterdam was.

Reden voor deze sluitingen is het feit dat Heineken al deze zaken van Sjoerd Kooistra huurt en ze aan de exploitanten doorverhuurt, maar dat deze laatsten een grote huurachterstand hebben laten ontstaan. Heineken kreeg toen eind maart van de rechter toestemming om de zaken te ontruimen, als niet binnen 14 dagen alsnog betaald zou worden. Dat gebeurde niet en zodoende is Heineken nu bezig één voor één de zaken van Kooistra te sluiten.

Meest spraakmakende slachtoffer was het wereldberoemde homocafé April in de Reguliersdwarsstraat. Dit werd afgelopen woensdag 19 mei door Heineken gesloten, nadat een allerlaatste kort geding om de sluiting te voorkomen verloren was.

De provisorische muur gezien vanuit
het achterdeel van de April

Door een foutje in de huurcontracten kon Heineken echter alleen het voorste deel van de April sluiten. Het achterste deel kon daardoor open blijven! Wel werd daarvoor in allerijl een provisorische muur midden in de, net nieuwe, zaak gebouwd (hierdoor werd wel de homepage van de April opeens weer actueel) en werd één van de nooduitgangen in de Sint Jorisstraat tot nieuwe ingang gemaakt.

Een prachtige stunt natuurlijk om de zaak zo nog open te houden. Maar helaas trekt het nauwelijks bezoekers, zo via de achterafingang. De kracht van de April was immers de open voorkant waar mensen breeduit op straat konden staan…

Het is ook nog maar de vraag of en hoe lang de gemeente het openhouden van het achterdeel zal toestaan, gezien de strengheid van de vergunningen en de horecaregelgeving. Laten we het niet hopen, want de volledige sluiting van de April zou een grote klap voor de Reguliersdwarsstraat en de hele Amsterdamse gay scene zijn.

Zie voor de actuele ontwikkelingen en achtergronden: www.reguliers.net

Lees ook: Gayscene gaat onderuit

De grote vrijheidsstrijd

Gisteravond was ik met Jeroen naar De Grote Vrijheidsstrijd, een gevarieerd debatprogramma dat ter gelegenheid van Bevrijdingsdag, in opdracht van het Amsterdams 4 & 5 mei Comité, door Club Interbellum werd georganiseerd in Felix Meritis.

Burgerschap
Het programma begon om half 8 met een kort gesprekje met voormalig burgemeester en huidig PvdA-lijsttrekker Job Cohen. Hij las een gedicht van Ida Gerhardt voor en benadrukte nog eens dat vrijheid van meningsuiting altijd met een verantwoordelijkheidsgevoel gepaard zou moeten gaan. Niet heel opzienbarend, maar op een of andere manier ervoer ik wel hoe hoog de verwachtingen rond zijn persoon nu zijn…

Vanzelfsprekend?
Vervolgens was er een gesprek met NRC-next-columniste Rosanne Hertzberger en de bekende econoom prof. Arnold Heertje. Hertzberger vond dat we niet moeilijk moeten doen over het al of niet vanzelfsprekend zijn van onze vrijheid, voor mensen van haar generatie is vrijheid gewoon normaal en dat leek ze bijna te willen bezweren.

Russell Shorto speaking

Van bevrijding naar vrijheid?
Interessanter vond ik de mening van prof. Heertje, die vond dat we met Bevrijdingsdag vooral de bevrijding van 1945 moeten blijven herdenken en er niet per se ook alle slachtoffers van conflicten nadien en “waar ook ter wereld” bij moeten slepen. Sinds 1995 wordt namelijk ook niet meer zozeer de bevrijding (terugkijken), maar meer de vrijheid (vooruitkijken) gevierd.
Heertje vermoedde dat het organiserend Nationaal Comité 4 & 5 mei dit wellicht heeft gedaan uit een soort van schaamte over onze niet onverdeeld heldhaftige houding tijden de oorlog. Daartegenover staat het feit dat er vanuit de bevolking rond deze dagen nog altijd veel interesse voor publicaties en films over de Tweede Wereldoorlog is.

Moeten we ze lief vinden?
Hierna volgde een gesprek tussen Bas Heijne en de islamitisch geestelijke verzorger bij de krijgsmacht Ali Eddaoudi, die een jaar geleden nogal in opspraak was gekomen. Deze keer wist hij echter nauwelijks uit de verf te komen. Wel kwam Bas Heijne met een van de interessantere stellingen van deze avond, namelijk dat het grote onbehagen dat er momenteel leeft, wellicht een gevolg kan zijn van het idee dat we sinds de jaren ’60 van alle nieuwkomers moesten houden – een veel hoge norm, die ook helemaal niet nodig is, want het zou al ruim voldoende zijn als we tegen iedereen gewoon fatsoenlijk zouden zijn. Maar doordat vanuit de (multiculti-)ideologie en de overheid teveel empathie gevraagd werd, kunnen veel mensen als tegenreactie een afkeer hebben gekregen van nieuwkomers en buitenlanders.

Moderniteit
Volgende onderdeel was een rede door de Amerikaanse historicus Russell Shorto, die al geruime tijd in Amsterdam woont en, net als de bekendere James Kennedy, vanuit die positie een frisse kijk op Nederland heeft. Hij vertelde over hoe in de jaren 1570 de katholieke augustijnermonnik Wouter Jacobs met ontzetting meemaakte hoe hier ten lande de reformatie werd doorgevoerd en daarmee voor het eerst ter wereld de moderne waarden van vrijheid, individualisme en secularisme werden ingevoerd.

Beperkte vrijheden
Sindsdien is Nederland altijd koploper van het liberalisme gebleven, zij het wel op een heel eigen manier. In Nederland is er namelijk niet zozeer sprake van een zo groot mogelijke vrijheid voor zoveel mogelijk mensen (utilarisme), maar gaat het veel meer om een zo ver mogelijk doorgevoerde doorbreking van taboes en van instituten zoals de kerk en de overheid.
Als voorbeeld noemde hij het feit dat je in Amsterdam bijna 24/7 drugs en seks kunt kopen, maar als je bijvoorbeeld een hamer of een koffer wilt kopen, je gebonden bent aan strikte winkeltijden. In de Verenigde Staten is dat precies omgekeerd, waardoor mensen daar meer vrijheid zouden hebben om te kopen en te werken wanneer dat hen uitkomt.

Paneldiscussie
Na al deze kortere gesprekken en redevoeringen begon xc3xa9xc3xa9n van de hoofdonderdelen, te weten een paneldiscussie onder de titel “Vrijheid in de polder – Het circus van ons Onbehagen”, met voor de pauze de Diagnose en na de pauze de Remedie – althans dat was de bedoeling…
Deelnemers waren predikant van de Leidse studentenekklesia Ranfar Kouwijzer, PvdA-kandidaatkamerlid Myrthe Hilkens, de voormalige D66-Europarlementarier Sophie in ’t Veld, de neo-conservatieve jurist Thierry Baudet en de wetenschapper Hans Boutellier. Op de achtergrond werd de discussie via twitter begeleid door mensen van Speld.

Niet heel sterk
Myrthe Hilkens had zonder twijfel goede bedoelingen, maar was helaas een typisch voorbeeld van mensen die zonder al te veel achtergrond een tijdje in ons parlement willen meedoen. Ook Thierry Baudet viel tegen: een conservatieve benadering in de zin van “behoud het goede” kan zeker geen kwaad, maar hij wekte al snel de indruk vrijere seks en drugsgebruik maar verwerpelijk te vinden en had het net iets te vaak over z’n nieuwe boek, dat in de foyer te koop was.

Paneldebat met twitter op de achtergrond

Een voorlopige en gebrekkige identiteit
Wel interessant was het betoog van predikant Ranfar Kouwijzer, die inging op het begrip (individuele en nationale) identiteit. Hij stelde dat vanuit de Bijbel identiteit, in de zin van samenvallen met je diepste wezen, niet als iets vaststaands gezien wordt, maar als een ideaal dat doorgaans pas in het hiernamaals bereikt zal worden.
Dat is een heel bevrijdend inzicht, want het betekent dat we hier op aarde allemaal een voorlopige en gebrekkige identiteit gemeen hebben. Hij zelf noemde dat een non-identiteit, maar dat werd helaas door de andere panelleden helemaal verkeerd begrepen, waardoor dit mooie inzicht weer even snel verdween als dat het gekomen was.

Een mening of geen mening?
Helaas was de hele discussie daarna ook zo ongeveer wel ten einde, want na de pauze, toen eigenlijk de Remedie tegen het Onbehagen ter sprake had moeten komen, was de ene persoon nog sprakelozer dan de ander. Hans Boutellier kwam nog wel aan met “begin bij jezelf” en “vorm jezelf een mening”, maar Thierry Baudet had opeens helemaal geen mening meer. Het gaf bij iedereen een heel ongemakkelijk gevoel en de discussie leek toen ook voortijdig te worden bexc3xabindigd.

Duisternis
Er waren ondertussen al diverse bezoekers weggelopen en ook Jeroen en ik vonden het wel mooi geweest. Maar het “debat” was nog niet afgelopen of alle lichten gingen uit en er werd plotseling op ludieke wijze de bijsluiter voor een medicijn tegen onbehagen voorgelezen.
Maar ook daarna was het nog niet afgelopen, want, nog steeds in volledige duisternis, begon er opeens een stem iets literairs voor te lezen (door Los Poettes naar het schijnt). Dat gebeurde echter op dermate onprofessionele wijze dat het gewoonweg niet om aan te horen was.

Opgesloten
Jeroen en ik besloten toen echt weg te gaan en ook steeds meer andere mensen vonden het wel genoeg geweest. In het donker liepen we naar de uitgang, maar tot onze verbazing en irritatie werd die dicht gehouden door een beveiligings- medewerker. Deze weigerde ons eruit te laten, ondanks dat er steeds meer mensen weg wilden. Want de abominabele voordrachten uit het niets bleven maar doorgaan. Pas toen we luider protesteerden mochten we eruit, waarbij ik nog net kon wegglippen, voordat de deur opnieuw gesloten werd…

Dit onderdeel van het programma begon dus wel met enkele interessante inzichten, maar eindigde in onbehagen – precies het omgekeerde dus van wat de bedoeling was.

Campagnecompetetie
Na het onbehagelijke debat maakten we in een andere zaal nog mee hoe de Grote Vrijheidscampagne Competitie werd gewonnen door een man die voorstelde om onszelf niet meer passief door bewakingscamera’s te laten filmen, maar deze zelf aan te sturen. Dit idee mag worden uitgewerkt als vrijheidscampagne voor volgend jaar.

Hierna traden tenslotte nog The Geert Wilders op, een momenteel zeer populair retro-rockgroepje van 3 man die op hun heel eigen manier de populist Geert Wilders onschadelijk proberen te maken:

Optreden van The Geert Wilders