De Franse Revolutie

In de afgelopen weken heb ik een tweetal indrukwekkende films gezien, de ene over de Franse Revolutie zelf, de andere aan wat daaraan vooraf ging.

Marie Antoinette
De eerste film die ik zag was Marie Antoinette, waarvan vorige maand de televisiepremiere op RTL5 was. Zoals de naam al zegt, gaat deze film over Marie Antoinette, de laatste koningin van Frankrijk, die tijdens de revolutie onder de guillotine ter dood werd gebracht. Deze film laat echter alleen zien wat daaraan voorafging: haar huwelijk en haar leven aan het hof:

Trailer van Marie Antoinette

Modern
Het Franse hof staat bekend om zijn wereldvreemde decadentie, maar de film geeft daar toch een genuanceerd beeld van. Zo komt de koning, Lodewijk XVI, bijna over als wat we tegenwoordig een nerd zouden noemen, en Marie Antoinette als een moderne jonge vrouw die volop van het leven geniet. Zo worden de prachtige 18e eeuwse hofscenes begeleid door moderne rockmuziek en is er als knipoog tussen schoenen uit die tijd bijvoorbeeld ook een paar All Stars gympen te zien!

Terugkeer
Interessant is ook dat de film laat zien hoe, onder invloed van de schrijver Rousseau, juist mensen aan de absolute top in die tijd weer wilden terugkeren naar “het echte leven”. Marie Antoinette liet vanuit die gedachte zelfs een boerendorpje (Le Hameau de la Reine) nabouwen, waar ze het boerenleven naspeelde. Opvallend vergelijkbaar met hoe rijke mensen ook tegenwoordig graag een armoedig huisje op het Franse(!) platteland kopen om zo ook meer naar “de natuur” terug te keren, of hoe nog beter gesitueerden daarvoor graag naar Afrika gaan, met wijlen prins Claus als een bekend voorbeeld.

La révolution franxe7aise
Min of meer als vervolg op Marie Antoinette zag ik vervolgens de film La révolution francaise, die de ARD vanaf afgelopen 14 juli (quatorze juillet) in delen uitzond. Deze in bijna alle opzichten zeer indrukwekkende film duurt in totaal maar liefst 6 uur en werd in 1989 uitgebracht ter gelegenheid van 200 jaar Franse Revolutie. Bovendien heeft de film niet alleen een topbezetting met o.a. Claudia Cardinale, Jane Seymour, Peter Ustinov en Klaus-Maria Brandauer, ook zijn er schitterend gespeelde rollen voor Jean-Francois Balmer als koning Lodewijk XVI en Andrzej Seweryn als Maximilien Robespierre.

Op dvd blijkt de film helaas niet of nauwelijks verkrijgbaar te zijn, maar tot mijn blijde verrassing ontdekte ik dat hij wel, in 31 delen, op YouTube staat:

Eerste fragment van La révolution francaise

Revolutie
Zoals de naam al zegt gaat deze film over de Franse Revolutie, die plaatsvond van 1789-1799 en als één van de belangrijkste gebeurtenissen in de Europese geschiedenis wordt beschouwd. Menigeen zal daarbij denken aan het feit dat toen Lodewijk XVI en Marie Antoinette onder de guillotine ter dood werden gebracht, maar er gebeurde nog veel meer en dat laat de film allemaal prachtig zien.

Gematigd
Eigenlijk begon de Franse Revolutie redelijk gematigd: in 1789 werd eerst een Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger (Déclaration des Droits de l’Homme et du Citoyen) en in 1791 een grondwet opgesteld. In 1792 werd de monarchie afgeschaft en pas in 1793 werd de koning (met slechts 387 tegen 334 stemmen!) ter dood veroordeeld. In dat jaar begint ook de Terreur onder leiding van Maximilien de Robespierre en worden tienduizenden mensen onder de guillotine gebracht.

Terreur
In de film kwam heel goed naar voren hoe Robespierre ondanks zijn beschaving en intelligentie toch zelfs zijn vrienden ter dood te laten brengen. De reden lag, paradoxaal genoeg, precies in het feit waarom hij “l’Incorruptible“, de onomkoopbare, genoemd werd.
De hoge eisen die hij aan zichzelf stelde en waardoor hijzelf als onkreukbaar gold, stelde hij namelijk ook aan anderen. En wie daar niet aan kon of wilde voldoen, die werd bijna zonder vorm van proces ter dood gebracht. Voor Robespierre was corruptie het ergst denkbare en dienden de idealen van de Revolutie onverkort in de praktijk gebracht te worden.

Tragiek
Als helden van de Revolutie kwamen eerder de wat meer corrupte mannen naar voren, zoals Georges Danton, die veel voor de revolutie had gedaan, maar niet tot fanatiek radicalisme verviel, omdat hij ook nog van de goede dingen des levens wilde genieten. Tragisch genoeg kwam ook hij onder de guillotine – “revolutie eet haar eigen kinderen op” zou schrijver en voormalig communist Wolfgang Leonard dit later noemen – en nog geen 5 maanden na Danton zou ook Robespierre op dezelfde wijze aan zijn eind komen.

Als afsluiting van deze log tenslotte nog een leuk gemonteerd filmpje, waarin wordt gesuggereerd dat Robespierre en zijn (nog radicalere) rechterhand Louis de Saint-Just misschien wel iets meer voor elkaar voelden:

 

Kapitein Zeppos

Gisteravond was ik even in (hetero-)cafxc3xa9-restaurant Kapitein Zeppos in Gebed zonder End, een klein steegje tussen de Nes en de Oudezijds Voorburgwal in het oude centrum van Amsterdam.

De merkwaardige naam van dat steegje is een knipoog naar het Clarissenklooster dat sinds de Middeleeuwen in deze buurt stond.

Cafxc3xa9 Zeppos zelf is een ruime zaak met wat smaakvolle kitscherige decoraties, die het een zuidelijke sfeer geeft, een beetje Brussels, een beetje Italiaans zelfs.

De op het eerste gezicht eveneens merkwaardige naam van het cafxc3xa9 is ontleend aan de gelijknamige populaire Vlaamse televisieserie uit de jaren ’60:

 

Intro van de serie Kapitein Zeppos

Iets uitvoeriger over Kapitein Zeppos

 

Deze serie ging, uiteraard, over Kapitein Zeppos (gespeeld door Senne Rouffaer), die het als een soort Vlaamse polder-James Bond opneemt tegen geheimzinnige misdaadorganisaties. Vooral de combinatie van het haast middeleeuwse platteland en de futuristische snufjes van de schurken, maken deze verhalen heel apart.

Andere aspecten die hebben bijgedragen aan de populariteit van deze serie zijn de aanstekelijke intromelodie (Living It Up van Bert Kaempfer) en de amfibie-auto waar kapitein Zeppos in reed en die daarom nog steeds een "Zeppos" wordt genoemd!

Ikzelf heb deze serie in mijn jeugd gevolgd, toen die in herhaling op de Belgische TV werd uitgezonden. Achteraf gezien realiseer ik me eigenlijk pas dat er van de gesoigneerde kapitein Zeppos en zijn jonge medewerker Ben misschien wel net zo iets subtiel homo-erotisch uitging als van Batman en Robin wel beweerd wordt….

Links
– Wikipedia-artikel: Kapitein Zeppos
– Fansite: www.zeppos.co.uk

Jericho

Op maandagavond volg ik sinds een paar weken de Amerikaanse hitserie Jericho (op Veronica, elke maandag- avond een dubbele aflevering vanaf 20.30 uur).

Ramp
Jericho hoort in het rijtje van superspannende vervolgseries zoals 24, Lost, Prison Break e.d. In dit geval draait het om hoofdpersoon Jake Green en het stadje Jericho in Kansas, USA. Daar moeten de mensen zien te overleven, nadat elders in het land atoombommen tot ontploffing zijn gekomen…
Dit levert twee verhaallijnen op: hoe de inwoners zich moeten zien te redden zonder voorzienigen zoals electriciteit, en hoe langzaamaan duidelijk wordt wat er zich elders in het land allemaal afspeelt.

Interessant
Hoe de mensen in het stadje zich redden verschilt op zich niet zoveel van andere films of series over een kleine groep mensen die afgesloten is van de buiten- wereld: het zijn de bekende problemen van hebzucht tegenover solidariteit, angst tegenover vertrouwen, etc.
Wat interessanter vind ikzelf het gegeven van de atoomaanval: hoe dat zou kunnen uitpakken wanneer een modern land inderdaad eens daardoor getroffen zou worden…

Washington
In de serie wordt tot nu toe gesuggereerd dat de atoombommen in verschillende steden door terroristen tot ontploffing zouden zijn gebracht. Onder andere Was- hington DC was daardoor weggevaagd.
In zo’n geval zouden zowel de president, de vice-president, de regering als de legertop allemaal dood zijn en zou het land dus compleet zonder centrale leiding zitten…

Maatregelen
Tijdens de Koude Oorlog tegen de Sovjet-Unie was er uiteraard ook een dreiging van een atoomaanval, alleen was daarbij het verschil dat er een "response time" was: het duurde even voordat afgevuurde raketten hun doel bereikten.
In die tussentijd kon de president dan meteen met Air Force One de lucht in, of, voor als dat niet meer lukte, was er het commandocentrum van NORAD diep in Cheyenne Mountain en bovendien een commandovliegtuig (het National Airbone Operations Center oftewel Doomsday Plane) dat permanent in de lucht was.

Voorzorg
Toen de Sovjet-Unie instortte zijn veel dan dit soort voorzorgsmaatregelen af- geschaft, maar niet alleen de serie Jericho, ook en vooral de aanslagen van 11 september 2001, laten zien dat het niet zo gek is om toch rekening te houden met zo’n rampscenario…
(Doomsday Plane schijnt overigens op 11 september 2001 wel te zijn opgestegen – wat weer tot allerlei verwarring leidde…)

C.R.A.Z.Y.

Gisteravond ben ik naar de film C.R.A.Z.Y. geweest. Deze Canadese film uit 2005 van de regisseur Jean- Marc Vallée is een prachtige uitbeelding van een op zich heel stereotype coming-outproces.

Hoofdpersoon is Zac (Zachary) Beaulieu (gespeeld door xc9mile Vallée en Marc-André Grondin), die als vierde van vijf kinderen geboren wordt op Eerste Kerstdag 1960 in een heel normaal gezin ergens in Québec, het Franstalige en toen nog zeer katholieke deel van Canada.

Symboliek
In de film speelt de katholieke symboliek en leefwereld dan ook een grote rol, en zelfs wie daar niet (meer) mee vertrouwd is, kan elementen daaruit herkennen vanuit (nota bene) het horrorgenre. Het goddelijke en het duivelse zijn immers vaak moeilijk te scheiden, en dat is zeker ook het geval als het gaat om zoiets als homoseksualiteit, dat immers niet alleen voor de betrokkene zelf, maar ook voor buitenstaanders enorm verwarrend kan zijn…

Zac als David Bowie op zijn kamer

Worstelingen
Precies die verwarring, die innerlijke strijd en twijfel worden in de film prachtig weergegeven, zowel symbolisch als in de alledaagse praktijk. Zo zien we dat vader Gervais (gespeeld door Michel Coté) het beste voor zijn zoon wil, hem tot een ‘echte man’ wil forceren en pas op het allerlaatst diens homoseksualiteit kan accepteren. Vader blijkt nog conservatiever te zijn dan de Katholieke Kerk, hij vindt zelfs Jezus eigenlijk ook maar ‘verdacht’, maar is dat weer niet als het om zijn eigen seksuele probeersels gaat…

Verlossingen
Moeder Laurianne (gespeeld door Danielle Proulx) speelt daarentegen in alle opzichten de rol van de begripvolle moeder en zij geeft haar zoon Zac alle ruimte. Dit hoewel zij zeer gelovig, om niet te zeggen bijgelovig is, maar dat dus op een manier die ruimte laat en ruimte geeft.
Dit ruime Katholicisme zien we ook mooi uitgebeeld door de scènes in de kerk: eerst beklemmend, maar dan bevrijdend. Dit aspect van loutering en verlossing komt enkele keren in de film terug, met gebruikmaking van bijbelse oerbeelden zoals de onderdompeling in het water en de tocht door de woestijn.

Muziek
Voor Zac zelf bestaat de lijdensweg vooral in de innerlijke strijd tussen zijn homoneigingen en de wil om ‘normaal’ te zijn, met name om zijn geliefde vader niet teleur te stellen. Daartoe gaat hij zelfs een relatie met een meisje aan, maar de buitenwereld weet eerder en beter dan hijzelf ‘hoe laat het is’…
Bevrijding vindt hij aanvankelijk in de muziek van de extravagante popsterren uit de jaren ’70: diverse songs van Pink Floyd, David Bowie en The Rolling Stones bepalen de sfeer van de film:

Een mooie compilatie van filmscenes op het
nummer “Space Oddity” van David Bowie

Bijzonder
Door zijn geboorte met Kerstmis wordt Zac door zijn moeder gezien als een Kerstkind en zij zal op een mystieke manier met hem verbonden blijven zoals de heilige Maria met haar zoon Jezus. Anderzijds verloopt de geboorte dermate dramatisch, dat die refereert aan de legendarische antichrist…
Zac wil hier op een gegeven moment niks meer van weten, maar op cruciale momenten komt het weer boven en probeert hij er desperaat voor te vluchten, zoals ook de oud-testamentische profeten deden (zijn naam is afgeleid van die van de profeet Zacharia).
Ook de ondertitel “Rebel with a cause” refereert hieraan. De missie die in deze film centraal staat is echter wel die van de moderne tijd, zoals regisseur Jean-Marc Vallée zegt: “the theme of the film is personal acceptance… about the struggle to express yourself and being honest in the moment“.

Conclusie
C.R.A.Z.Y. is al met al een prachtige film: sympathiek, dramatisch, genuanceerd, humoristisch, realistisch, symbolisch, of, zoals alleen in het Engels gezegd kan worden: “A mystical fable about a modern-day Christ-like figure, C.R.A.Z.Y exudes the beauty, the poetry and the madness of the human spirit in all its contradictions.”
Afgezien van dat alles zou je deze film alleen al voor de muziek en het tijdsbeeld moeten gaan zien (op dvd dan, want in de bioscoop draait hij zelden meer).

Links
– Info bij www.a-film.nl
– Wikipedia-artikel: C.R.A.Z.Y.
– Recensie op www.filmfocus.nl
– Officiele site: www.ocean-films.com/crazy
– Uitgebreide recensie op www.channel4.com
– Over de ontstaansgeschiedenis: www.cbc.ca

No Country For Old Men

Gisteravond ben ik weer eens naar de bioscoop geweest, en wel naar de film No Country For Old Men.
Het is een film van de regisseurs Joel en Ethan Coen en is een heel eigen combinatie van een thriller, een western en een politiefilm.

Verhaal
Het verhaal gaat over Llewellyn Moss (gespeeld door Josh Brolin), die bij toeval bij een stel dode drugshandelaren een koffer met 2 miljoen dollar vindt. Hij neemt het geld mee, maar krijgt daarmee ook de kwade drugsbazen op z’n dak. Zij sturen de psychopatische huurmooordenaar Anton Chigurh (gespeeld door Javier Bardem) achter hem aan…

Heftig
Dit leidt tot een bloedstollende achtervolging, die qua verhaallijn op zich niet heel bijzonder is, maar die wel heel indringend wordt door de inbedding in het ruige landschap van Texas in het Amerika van rond 1980, door de even macabere, relativerende als humoristische overpeinzingen van de sheriff en het akelige realisme waarmee het harde en zinloze geweld in beeld wordt gebracht…

Moraal
Als dit verhaal al een bewuste moraal heeft, dan is het dat veel dingen gewoon een kwestie van noodlot zijn en dat mensen daar om welke reden dan ook in meegaan… uit een soort van berusting, zoals de sheriff, of uit een meer of minder zware stoornis, zoals de huurmoordenaar…

Mooi! Weer de Leeuw

Afgelopen avond was er op Nederland 1 weer een aflevering van de tv-show Mooi! Weer de Leeuw. Dat is een heel populaire, maar vooral heel erg leuke show, waarin presentator Paul de Leeuw op soms humoristische, soms ontroerende wijze wensen van mensen uit het publiek in vervulling doet gaan.

 

Paul de Leeuw wordt in de show geassisteerd door de inmiddels zelf ook zeer populair geworden Adje, die heel goed de rol van de zielige onnozelaar speelt.
De muzikale begeleiding staat onder leiding van pianist Cor Bakker, maar op het eind zingt Paul de Leeuw ook zelf een lied uit eigen repertoire.

Als subtiele uitdrukking van zijn homo-zijn doorspekt Paul de Leeuw de show regelmatig met wat homo-erotische knipoogjes en grapjes – volgens mij nog steeds een goede manier om mensen met homo’s vertrouwd te maken…

Een andere duidelijke knipoog ging uit van het in regenboogkleuren uitgevoerde strokengordijn. Met ingang van het huidige seizoen werd dat echter (door een kennelijk weinig onderlegde decorontwerper) vervangen door wit met een grote rode stip – net als de Japanse vlag, zodat ze zich na protest door een oorlogsslachtoffer er een soort zon van hebben gemaakt…

Wel weer grappig was dat Paul de Leeuw in de afgelopen twee afleveringen stiekem even duidelijk reclame maakte voor zijn ‘stamkroeg’ Montmartre in de Halvemaansteeg in Amsterdam

Bourne Ultimatum

Afgelopen weekend ben ik naar de film The Bourne Ultimatum geweest. Dit is de derde film in een reeks, die begon met The Bourne Identity uit 2002 en die werd vervolgd met The Bourne Supremacy uit 2004.

Hoofdpersoon in deze films is Jason Bourne (gespeeld door Matt Damon), een speciaal getrainde CIA-medewerker, die echter zijn geheugen is kwijtgeraakt. In de drie films gaat hij dan op zoek naar zijn ware identiteit, waarbij hij te maken krijgt met de nodige tegenstand van wat minder frisse CIA-figuren.

Ook in The Bourne Ultimatum wordt dit thema op een razendsnelle en toch redelijk realis- tische manier uitgewerkt. Opvallend is wel dat de CIA hier niet, politiek correct, achter (moslim)terroristen aanzit, maar geplaagd wordt door intern machtmisbruik – iets waar geheime diensten altijd voor moeten waken…

Grappig is dat alle in de film gebruikte telefoons van mijn favoriete merk Motorola zijn, dat komt steeds duidelijk in beeld, dus daar zal ook wel voor betaald zijn 😉

The Bourne Ultimatum is al met al een aanrader voor iedereen die van zulke actie- en spionagefilms houdt!

Les témoins

Gistermiddag ben ik naar de preview van de film Les témoins geweest. De kaartjes hiervoor waren gratis te verkrijgen via www.gay.eu, waardoor ik had verwacht dat er best veel mensen op af zouden komen… het bleken er maar ca. 15 te zijn. Na afloop hoorde ik echter dat dat voor een preview juist best veel waren!

Begin
Les témoins (De getuigen) is een Franse film uit 2006, die zich afspeelt in Parijs in 1984/85. Centraal staat de knappe 20-jarige jonge homo Manu (gespeeld door Johan Libéreau). Afkomstig uit het zuiden, komt hij samen met zijn zus naar Parijs, waar hij werkt en seks zoekt…
In een park komt hij dan de 50-jarige arts en eveneens homo Adrien (gespeeld door Michel Blanc) tegen. Die maakt al meteen duidelijk dat er onder homo’s geen onderscheid wordt gemaakt naar klasse, ras of geslacht, maar alleen naar leeftijd…

Vervolg
Desondanks raken ze bevriend en Adrien koestert zijn Platoonse relatie met Manu. Die duurt echter niet lang. Op een gegeven moment leert Manu de van Noord- Afrikaanse afkomst zijnde politie-agent Mehdi kennen, die getrouwd is met een nichtje van Adrien, een vrij gefortuneerde schrijfster. Samen hebben Manu en Mehdi dan een heftige, maar stiekeme (seks)relatie…

Manu (links) en Mehdi (rechts)

…totdat Manu een onbekende ziekte krijgt: het Acquired Immuno-Deficiency Syndrome: AIDS. Hij verbreekt abrupt zijn relatie met Mehdi en wordt tot het eind toe verzorgd door Adrien. Als arts werpt die zich dan meteen op als voorvechter in de strijd tegen deze toendertijd nog onbekende en uiterst dreigende ziekte.

Nuances
Ondanks deze onverwacht dramatische wending, loopt de film toch niet slecht af… niet slecht, maar ook niet zo dat uiteindelijk ‘alles goedkomt’… Daarmee geeft deze film een realistisch beeld van het leven waarin het niet zwart-wit, maar een grijze combinatie van goed en fout, verlangen en herinnering, gevoel en verstand is…

Kleuren
Zeker niet grijs zijn de prachtige kleuren van de filmbeelden, waarin rood en geel overheersen en waarin een heel mooi sfeerbeeld van de vroege jaren ’80 wordt gegeven. Zie voor een impressie de volgende trailer van de film:

Les Témoins Bande Annonce de Film
Uploaded by yokatai

Getuigen
Resteert nog de titel: Les témoins – De getuigen. Centraal in de film staat Manu, maar hij komt en hij gaat… Een tijdelijkheid die nog wordt benadrukt met de scene waarin zijn lichaam wordt teruggebracht naar zijn geboortestreek.
Zoals dat gaat, wordt hij homoseksueel gezien gauw vergeten, maar het nichtje van Adrien zal in haar nieuwe boek zijn korte, maar heftige levensverhaal vertellen… het leven en het verhaal waarvan zij getuigen waren…

Recensies
– op www.movie2movie.nl
– op www.lantaren-venster.nl
– op www.filmkrant.nl
– op www.gay.eu (met verwijzing naar deze log!)

Ocean's 13

Vanavond ben ik naar de film Ocean’s 13 geweest. Dit is een komische misdaadfilm en de opvolger van de eerdere films Ocean’s 11 en Ocean’s 12.

Het verhaal zelf is vrij simpel: 13 gentleman- boeven (met o.a. George Clooney, Brad Pitt en Matt Damon) willen bij wijze van wraak het nieuwe super hotel-casino van Willy Bank (gespeeld door mijn favoriete acteur Al Pacino) te gronde richten.

Net als in de eerdere films blijft de afloop echter tot het laatste moment spannend en is het op een flitsende en toch stijlvolle manier gemonteerd. Bovendien maken ook de prachtige (sfeer)beelden van Las Vegas en het zeer exclusieve casino deze film absoluut de moeite waard!

Links
– Recensie: Een gladde achtbaanrit

Il Gattopardo

Eén van mijn favoriete films is de Italiaanse klassieker Il Gattopardo (De Tijgerkat).

Mensen
Deze film uit 1963 werd geregisseerd door de beroemde Italiaanse regisseur Luchino Visconti en is gebaseerd op de gelijknamige roman van Giuseppe Tomasi di Lampedusa, prins van Lampedusa en hertog van Palma.
De hoofdrol van Don Fabrizio werd gespeeld door Burt Lancaster, de belangrijkste bijrollen waren voor Alain Delon en Claudia Cardinale.

Verhaal
Het verhaal gaat over hoe de Siciliaanse edelman Don Fabrizio Corbera, prins van Salina, en zijn familie de woelige eerste helft van de 19e eeuw doorkomen, toen de oude adellijke heerschappij werd vervangen door een moderne Italiaanse eenheidsstaat.

Moraal
De moraal van het verhaal kan worden samengevat in de uitspraak van Don Fabrizio’s lievelingsneef, Tancredi, waarmee hij zijn oom probeert te bewegen diens loyaliteit aan het oude regime te verruilen voor het nieuwe: E’ necessario che tutto cambi perché tutto rimanga cosxec – vrij vertaald: alles moet veranderen opdat alles bij het oude blijft…

Trailer
Een indruk van deze magnifieke film geeft de Amerikaanse trailer: