Vriendschap

Ter gelegenheid van Valentijnsdag een gedicht dat mooi weergeeft dat liefde niet alleen mateloze vriendschap kan zijn, maar soms ook mateloze onmacht – houden van iemand waartoe je niet kan doordringen, van iemand die je alles zou willen geven, maar die het niet lijkt te kunnen ontvangen…

 

Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen,
ik wil zo graag eens weten wat jou boeit.
Ik weet niet waar ‘k jouw aandacht mee kan vangen.
of waar jouw hart, verstand en ziel voor gloeit.

Je kunt toch soms zo opgesloten kijken,
zit je dan vast of voel je je alleen?
Ik weet dan niet hoe ik je kan bereiken,
vliegt er dan ook van alles door je heen?

Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen,
O lieve God hoe kom ik dichterbij?
Ik kan je niet zo volgens op je gangen,
kom ik bij jou, dan ga je weer voorbij.

Hoe zou ik toch door jou heen kunnen breken?
Wat is het woord dat jou het meeste zegt?
Ik heb het al van elke kant bekeken,
en merk steeds weer: ik raak aan je gehecht.

Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen,
het liefste wil ik dat je openbloeit.
Dat er een gloed komt op je beide wangen,
en dat je naar het Grote Licht toegroeit!

 

Dit gedicht vond ik toevallig op internet. Het is geschreven door ene Els en gepubliceerd in de verzameling op My Home Planet.

De steeds terugkerende regel "Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen" is ontleend aan het gedicht "Aan eenen jongen visscher" van de Nederlands/Joodse dichter Jacob Israxc3xabl de Haan (1881-1924).

Deze dichtregel is echter met name bekend geworden doordat hij is aangebracht op xc3xa9xc3xa9n van de driehoeken van het Homomonument in Amsterdam.