In een eerdere log vermeldde ik terloops al de Amerikaanse mode-ontwerper Austin Scarlett, die meedoet aan het RTL 5-programma Project Catwalk, waarin jonge mode-ontwerpers strijden om toegang tot de professionele modewereld.
Omdat ik wel hou van creatieve en extravagante vormgeving, heb ik dat programma nu een paar keer gevolgd. Austin Scarlett viel me daarbij om meerdere redenen op, zodat ik bij deze een aparte log aan hem wijd.
Flamboyant
Austin L. Scarlett is een 26-jarige mode-ontwerper, geboren in Eugene, Oregon, USA. Wie hem ziet, ziet in zijn hele doen en laten het volmaakte stereotype clichébeeld van een homo, maar dan wel op een positieve manier, dus zo dat je eerder zegt flamboyant dan nichterig en eerder verfijnd dan verwijfd.
Ik weet dat ook veel homo’s een afkeer van dit stereotype beeld hebben, maar ik persoonlijk heb het liever dan de zgn. “straight-acting” waarbij het ideaal zo stoer en mannelijk is, dat je geen verschil met heteromannen meer ziet…
Droom
In zijn laatste interview bij genoemd programma gaf hij zelf ook een prachtige verklaring voor zijn heel eigen manier van doen:
“I would love to set an example to any dreamer – maybe not the most popular kid in school, but anyone who’s different – who has a dream to always stick to that dream”
“No matter how many people tell you to walk a certain way, act a certain way, dress a certain way, design a certain way, you can’t listen to them. You have to be true to yourself. No matter what.”
Carriere
Austin is opgeleid aan het gerenommeerde Fashion Institute of Technology in New York, waar hij zich specialiseerde in avondkleding. Na zijn afstuderen werkte hij in het archief van het aan die opleiding verbonden museum, waar hij zich de techniek en stijl van oude meesters eigen kon maken.
In 2001 ging hij werken als kostuumdesigner bij de filmstudios van MGM en Paramount. Na een jaar keerde hij echter al weer terug naar New York, waar hij o.m. deelnam aan het eerdergenoemde programma Project Runway (in Nederland Project Catwalk genoemd). Sinds januari 2006 werkt hij als ontwerper bij Kenneth Pool bruidsmode.
Ontwerpen
De kledingstukken die hij in genoemd programma maakte spraken mij wel aan, omdat ze fantasierijk, maar niet al te geforceerd en extreem zijn, zoals toch vaak het geval is in de mode. Zijn ontwerpen zijn eerder nogal klassiek, maar desondanks kennelijk toch goed genoeg, dat hij er steeds een ronde verder mee wist te komen.
Details
Zijn stijl is ook goed te zien bij de collectie die te zien is op zijn homepage. Het zijn allemaal ontwerpen volgens stijlen uit de 17e, 18e en begin 19e eeuw. Wat mij, als kenner en liefhebber van ridderordes, daarbij bijzonder opviel en aanspreekt, zijn enkele details die aan ordetekens refereren:
Twee ontwerpen van de hand van Austin Scarlett, met rechts duidelijk een accesoire gebaseerd op een ordeteken en links met losse draadjes, net zoals die waarmee vroeger ordesterren op jasjes waren genaaid
Wereldje
Austin Scarlett is, hoewel een heel stuk jonger, in veel opzichten vergelijkbaar met de 2 jaar geleden op tragische wijze omgekomen Duitse modekoning Rudolph Moshammer, over wie ik in een eerdere log heb geschreven.
Overigens zullen zij niet de enige zijn, want de modewereld is bij uitstek een plaats waarin je dit soort opmerkelijke creatieve mensen tegenkomt…
Links
– Homepage: www.austinscarlett.com
– Hilarische impressies van Project Catwalk!
– Interview: “Austin-tatious”
– Artikel: “Scarlett fever: Austin talks”
– Log: “Mijn favoriet is een wufte jongen met de Cluedo-naam Austin Scarlett”
– Project Runway Fansite: www.theprojectrunway.com
Homow Universalizzz 
ik wens je alvast een fijn weekend
als ik morgen tijd heb lees ik effe je log
Okay… jij ook alvast een fijn weekend!
Wat een verhaal.. ik ga em ook naar morgen opschuiven 😛
Leve de Middeleeuwen!
Inderdaad, het onderscheid tussen linkse en rechtse dictaturen houdt niet veel steek. Zo’n politiek dualisme (links/rechts) is m.i. al 50 jaar verouderd, maar toch wordt er krampachtig aan vastgehouden bij politieke analyse.
“Maar het gevolg van zulke linkse utopische gedachten is wel dat iedereen die niet in dat “plaatje” past, vaak meteen werd/wordt uitgeroeid. Rechtse dictaturen zouden daarentegen alleen maar een krachtige overheid in stand willen houden en alleen die mensen aanpakken die zich tegen het gezag keren.”
Gezien het feit dat Nazisme meestal als het toonbeeld van extreem-rechtse dictatuur wordt beschouwd, klopt dit niet. Zij roeiden effectief iedereen uit die niet in het plaatje paste (Joden, Zigeuners, Homoseksuelen,…) en niet enkel tegenstanders.
En waarom linkse dictators vaak als acceptabeler worden afgeschilderd dan rechtse dictators, is vnl. omdat linkse rakkers zich beroepen op de verbetering van de levensomstandigheden van de maatschappelijk zwaksten; ze plaatsen dus de arbeider en de landbouwer op de sokkel.
Een rechtse dictatuur legitimeert zich doorgaans door de staat – of beter – de natie te dienen, waartoe iedereen zich moet inzetten, binnen een strakke hiërarchische samenleving.
Om het in zeer vereenvoudigde termen te formuleren (met het risico om in simplismen te vervallen):
– Een linkse dictatuur wordt aanvaard, omdat het een klassenmaatschappij verwerpt.
– Een rechtse dictatuur wordt verworpen, omdat het een klassenmaatschappij versterkt.
Het is maar een denkpiste 😉
Dit was best interessante lectuur!
@ Amaury
Jouw formulering van het verschil tussen linkse en rechtse dictaturen als het verwerpen, resp. versterken van een klassenmaatschappij geeft goed weer waarom er zo vaak meer sympathie voor de linkse en zo’n afkeer van de rechtse dictaturen is!
Veel mensen zullen idd dat beeld hebben, maar het is een schijn die bedriegt… want de arbeider en de landbouwer werden weliswaar verheerlijkt, maar beter zijn ze er in de linkse totalitaire systemen bepaald niet van geworden… in tegendeel: de communistische landen waren wellicht hiërarchischer dan het Ancien Regime ooit geweest was (feitelijk was het communistische bestel in de praktijk geen breuk, maar de voltooiing van de bureaucratische natiestaat zoals die zich sinds de 16e eeuw heeft ontwikkeld).
Je hebt gelijk dat het Nazisme bepaald geen beperkte dictatuur was, ondanks dat men het dus een rechtse dictatuur noemt. Zoals ik in de log al schreef klopt die kwalificatie ook eigenlijk niet, want van origine was het (nationaal)socialistisch en ook met heel de monsterlijke politiek hoort het Nazisme veel meer bij de commu- nistische regimes, dan bij de beperkte Zuid-Europese en Zuid-Amerikaanse dictaturen, hoezeer men zich ook op diverse terreinen met elkaar verwant voelde…
Interessant is ook om deze onderscheiding toe te passen op de dictaturen in het Midden-Oosten:
Zo zou je het regime van Saddam Hoessein, in elk geval in de eerste tijd, kunnen rekenen tot de utopische totalitaire dictaturen: de Ba’ath-partij was socialistisch/ leninistisch en onwelgevallige minderheden werden ook als het even kan uitgeroeid.
Egypte zou dan een voorbeeld zijn van een beperkte dictatuur.
Oh, wat een leuk logje 🙂
Hier steek ik toch zo vaak iets van op..heb de links ook bekeken!
{PS: wel cool, zo’n persoonlijkheid]
Ik had je stukje al wel eerder gelezen, maar reageer wat laat. Zelf refereer ik wel eens een enkele keer, bijvoorbeeld door een linkje, aan zo’n activiteit, maar ik schrijf in mijn weblog meestal niet over de onderwerpen waar ik echt mee bezig ben – ook omdat ik er niet een soort publiek dagboek van wil maken. Maar daarom extra aardig dat ik een publiek aandenken bij jou aantref.
1. Ik liep dinsdagavond om een uur of tien – ik moest daarvoor elders zijn – nog bij Felix & Sofie binnen en toen heb ik eens echt op de verdeling over de geslachten gelet en gisteren zaten er naar mijn idee tamelijk veel vrouwen. Ook in de redactie van F&S zitten nogal wat vrouwen. Mij is een discrepantie vroeger nooit opgevallen.
2. Ankersmit geef je op zich goed weer, maar het sublieme – of het verhevene, zoals de Nederlandse term luidt – is iets ingewikkelder. Burke beschreef het als “delightful horror”. Ankersmit noemde het samengaan van pijn en genot, twee gevoelens of ervaringen die we normaal gesproken juist ver uit elkaar plaatsen. Bij de geschiedenis gaat het om de betrokkenheid in de ervaring en tegelijk om het besef van verlies. Met diens pleidooi voor subjectiviteit, die juist het object beter belicht, ben ik het net als jij volkomen eens. In zijn boek gaat hij weinig in op Heidegger, maar het vijfde hoofdstuk, volgens hem een kernhoofdstuk, bevat een lange uiteenzetting met de hermeneutiek van Hans-Georg Gadamer en dat is iemand die zeker in aansluit bij Heidegger en door hem gexefnspireerd is. Maar Ankersmit gaat echt in dialoog met Gadamer en is het ook vaak niet met hem eens. Maar het geeft aan dat hij met die stijl van wijsbegeertebeoefening wel veel doet.
3. Er was een fikse inbreng vanuit de zaal – of het café, moet men hier zeggen – maar de persoon die het uitvoerigste oppositie voerde, was Herman Langeveld, vroeger werkzaam aan de VU en bekend als de biograaf van Colijn. Hij weet veel van de Spaanse burgeroorlog en heeft er zich uitvoerig mee bezig gehouden. Ik geloof dat zijn naam ook wel gevallen was tijdens onze redactionele beraadslagingen, maar hij is wel eerder in het café geweest. We hadden nu voor een ander gekozen. Maar het debat werd door deze inbreng wel erg levendig.
4. Het verbinden van de verschillende onderdelen hoort ook niet bij de opzet. Die ligt er juist in dat we drie verschillende thema’s bij elkaar in een sandwich stoppen, zodat iemand die voor het ene onderwerp komt ook over een ander thema, waar hij misschien niet voor zou zijn gekomen, nog iets leerzaams hoort. Tijdens een discussie of interview kunnen natuurlijk altijd verwijzingen gemaakt worden en dat gebeurt ook wel eens. Maar bij het debat ging het wel erg om vragen van moraal en daar gaat het bij Ankersmit nauwelijks om: die kiest meer voor de esthetische invalshoek. Het debat was erg levendig en goed, maar het is ook wel eens jammer dat vooral morele beoordelingen altijd veel leven in de brouwerij brengen en dat het dan bijna altijd gaat om tamelijk recente geschiedenis en dat een dergelijke betrokkenheid bij verder weg liggende geschiedenis vaak minder blijkt.
5. Lemm had met zijn onderscheid wel een punt en jij nu ook wel, maar het onderscheid was dertig jaar geleden sterker dan nu. Vrijwel niemand praat nu Stalin of Mao nog goed. In die zin is het verschil in beoordeling minder geworden. Fidel Castro is een beetje een geval apart, omdat veel mensen op Cuba hem weliswaar zat zijn, maar het tegelijk toch “hun” Fidel blijft en men vaak ook bang is voor het Amerikaanse kapitalisme uit Miami. Hij zit in een wat andere categorie, omdat veel Cubanen de gedachte van de revolutie nog wel degelijk in ere houden. En veel deskundigen hebben geen moeite om bijvoorbeeld de verdiensten van Pinochet inzake de economische politiek te erkennen en ondertussen de zwarte zijden van ’s mans optreden niet te vergeten.
6. In de middeleeuwen bestonden er ook wel utopieën, zij het wat anders dan later. Maar Herman Pleij heeft daar nog eens een heel boek over geschreven. Een dorpje als Kockengen heet naar Cockaigne, zeg maar luilekkerland. Dus meer aardse ideaalbeelden bestonden in de middeleeuwen ook wel.
@ Jan Dirk Snel
Dank voor je uitvoerige aanvullingen en toelichtingen uit eerste hand!
De combinatie die Ankersmit maakt van pijn en genot begrijp ik wel ongeveer, alleen ik denk dat het sublieme ook wel alleen in het mooie en het genieten kan liggen… maar ik heb zijn boek niet gelezen, dus ik kan er nu niet helemaal volledig over oordelen…
Inderdaad zijn wat de klassieke dictaturen betreft de scherpste kantjes er wel vanaf, ook omdat diegene die nog bestaan behoorlijk ver van ons bed liggen…
Maar dat neemt niet weg dat het verschil tussen een utopische totalitaire en een realistische beperkte aanpak ook nu nog wel bruikbaar is, bijvoorbeeld bij de beoordeling van globale ideologiën (zoals het kapitalisme), waarbij je een hernieuwde ideologische tegenstelling ziet (denk aan de demonstraties van anti-globalisten e.d.).
De middeleeuwse utopiën werden meestal voorgesteld als een “omgekeerde wereld”, van een “aards paradijs” dat liet zien hoe het in de praktijk juist niet moest, wilde je althans na je dood in de hemel terecht willen komen. Vergelijkbaar dus met het carnaval, waarbij men ook voor even de rollen omdraaide…
Bovendien heb ik niet de indruk dat zulke middeleeuwse utopiën echt bedoeld waren om ze daadwerkelijk te gaan realiseren, het waren toch meer fantasiën. Men had in de middeleeuwen trouwens ook gewoon niet de middelen om de samenleving doelgericht te sturen, dat zou pas (veel) later tot de mogelijkheden van de almachtige natiestaat gaan behoren…
Het vreemde of lastige van het begrip subliem is, dat het in zijn achttiende-eeuwse omschrijving niet helemaal overeenkomt met wat wij tegenwoordig bij het woord denken. Bij het verhevene of erhabene denk je niet direct aan overweldiging en contrasterende of tegenstrijdige effecten die gecombineerd worden. Er zijn ook wel kritici die menen dat het een al te theoretische constructie is. “Delightful horror” doet ook denken aan gezellig griezelen in de bioscoop bij een horrorfilm (al zijn die aan mijn niet besteed). Maar de combinatie van verlies en direct ervaring bij geschiedenis valt wel te begrijpen. De Nederlandse vertaling van het boek moet nog uitkomen, maar dan zul je zien dat ook pas het laatste hoofdstuk over de sublieme historische ervaring gaat, terwijl het voorgaande over de subjectieve historische ervaring gaat.
Wat betreft die middeleeuwse utopien heb je wel gelijk. Het idee van vooruitgang bestond nog niet op de manier zoals dat in de achttiende eeuw ontwikkeld werd. Als je trouwens ziet hoe in Holland en elder in Nederland in enkele eeuwen kleine dorpjes uitgroeiden tot complexe steden (weliswaaar niet zo groot, maar wel met een grote diversiteit), dan was er feitelijk heel wat vooruitgang in de middeleeuwen, maar men bezag dat niet in de termen van later. Sommige beelden over een betere wereld leidden overigens wel degelijk tot handelen: in de boerenopstanden van de late veertiende eeuw zie je bijvoorbeeld dat gelijkheidsidealen –die natuurlijk geformuleerd kunnen worden in termen van een verloren verleden – wel degelijk tot actie aanzetten, al kwam er van verwezenlijking weinig tot niets terecht.
Er is ook een verschil in de inzet van dictaturen: tot 1989 had je ook min of meer de tegenstelling tussen totalitaire dicaturen en “gewone”. Het leek er heel lang op dat communistische dictaturen nooit weer zouden verdwijnen, omdat ze de hele maatschappij hadden veranderd. Bij de meer “realistische dictaturen in bijvoorbeeld Latijns-Amerika ging het vaak om militairen die de orde weer wilden herstellen en geen langdurig toekomstideaal hadden – en daarom ook niet voor langdurig gebruik bedoeld waren.
Ik vind dit altijd wel erg leuk om te lezen ook al ken ik de jongen verder niet. Zijn ontwerpen mogen er zijn!
Inderdaad had je in de middeleeuwen boerenopstanden, die mede gebaseerd waren op nieuwtestamentische gelijkheidsidealen. Ik denk dan bijv. ook aan het bekende versje uit de Duitse Boerenoorlog van 1525: “Als Adam grub und Eva spann, wo war da der Edelmann?” Deze eveneens mislukte opstand werd in de latere DDR bijzonder gecultiveerd omdat men er een vroegere voorloper van het Marxisme in zag…
Zo gezien had je altijd wel groeperingen die radicale maatschappelijke veranderingen voor ogen stonden, maar die het steeds aflegden tegen de in meerderheid conservatieve samenleving, die niets van radicale veranderingen moest weten.
De Kerk veroordeelde de gedachten van zulke groepen dan ook steeds, waardoor zij voornamelijk als ketters bekend zijn geworden. Denk aan de Hussieten en de Katharen en eerdere gnostische bewegingen…
Dat lied werd in 1381 ook gebruikt bij de Engelse boerenopstand: “When Adam delved, and Eve span Who was then a gentleman?”
Mag ik het helaas even niet met je eens zijn betreffende deze nicht die met zijn vrouwelijke trekjes behoorlijk de aandacht trekt? doe me denken aan de gebaartjes van Albert Mol, gadver, volgens mij iemand die graag in een ander lichaam zou willen zitten. Sorry hoor, maar dit is nou zo iemand waar ik niet graag naast zou willen lopen of zitten.
Natuurlijk mag je het oneens zijn met me… alleen vind ik niet dat je meteen maar moet denken dat mannen die zich erg vrouwelijk gedragen maar beter een vrouw zouden kunnen zijn (of omgekeerd)… dat vind ik nogal hokjes-denken, zo van: mannen moeten stoer zijn, vrouwen moeten sierlijk zijn… laten we ook ruimte bieden voor mensen die zich wat minder volgens die normen gedragen, anders zijn we in de geschiedenis helemaal nix opgeschoten…
In dit verband verscheen toevallig vandaag het bericht dat na de metroseksueel van een aantal jaar geleden, nu de “divo” als boegbeeld van de gaycultuur geldt.
Volgens een docent homostudies gaat het daarbij om mannen die koketteren met vrouwelijke eigenschappen en zich zelfverzekerd en egocentrisch opstellen.
Divo’s kom je dan ook vooral tegen in creatieve beroepen, waar meer ruimte is voor zulk gedrag. Dit op een eigenzinnige manier de draak steken met de gevestigde rolpatronen spreekt aan, zij het meer bij vrouwen dan bij mannen.
Als voorbeelden worden genoemd Gerard Joling en Gordon.
(Zie: Divo’s Geer en Goor zetten trend op nu.nl)
Austin is teminste gewoon zichzelf en hij heeft mooie ontwerpen daarom snap ik ook niet dat hij niet in de finale zit van project catwalk, want wendy die bakt er helemaal niks van, haar ontwerpen zijn ouderwets en saai, en ze is een ongelooflijke bitch!
@Desi
Als je de reacties elders op internet leest, dan zijn veel mensen dat met je eens!
Austin Scarlett is gewoon THE BEST!! Hij ziet er goed uit, en guess what: hij is GOED in wat ie DOET!