Vandaag ben ik naar Mission: Impossible III geweest.
Dit is al de derde grote film in een reeks die oorspronkelijk begon als TV-serie en die daarmee op weg is om net zo’n klassieke filmreeks te worden als de James Bond-films.
Net als die zijn ook de Mission: Impossible-films gebaseerd op overdreven spannend gemaakte scenario’s uit de wereld van de geheime diensten. De hoofdrol van quasi-geheim agent Ethan Hunt wordt steeds gespeeld door topacteur Tom Cruise.
Ook Mission: Impossible III is net als zijn voorgangers een flitsende aaneenschakeling van actie op het scherpst van de snede, die alleen wordt onderbroken door een paar romantische scene’s van Ethan Hunt en zijn verloofde, met wie hij onderwijl in het ziekenhuis in het huwelijk treedt. Uit het verdere verloop kan worden opgemaakt dat zij mogelijk een rol kan gaan spelen in een volgende Mission: Impossible film…
Het plot zelf stelt op zich niet zoveel voor, maar dat wordt handig genoeg gemaskeerd door diverse valse voorwendselen en intriges. Anders dan in de twee eerdere films staat echter niet 1 specifiek onhaalbare opdracht centraal, zoals het inbreken in superbeveiligde ruimtes.
Dat laatste gebeurt ook in deze film wel, maar blijft voor de kijker bijna geheel verborgen. Veel meer werk werd er daarentegen gemaakt van het binnen- dringen in het lang niet zo ondoordringbare Vaticaan…
Dat het Vaticaan hier gebruikt werd om tijdens een galareceptie de grote schurk te ontvoeren, was strikt genomen nergens voor nodig, want had ook overal elders kunnen plaatsvinden, en lijkt daarom een kleine sneer in Da Vinci Code-trant, die gesuggereert dat het Vaticaan iets met onfrisse zaakjes te maken zou hebben… een beetje kinderachtig….
Homow Universalizzz 
ik vind het logo wel okay moet ik zeggen 😀
Grafisch is het wel aardig vormgegeven (en de kleuren passen goed bij die van mijn weblog 😀 )… alleen met rechtspraak heeft het weinig te maken…
tegenwoordig word alles bijna verfilmd
maar als het de kwalitijd van de serie maar niet omlaag haalt vind ik het prima hoor
Van ’t weekend naar de Da Vinci code geweest. Ik vond er eigenlijk niet zoveel aan, maar de hype van het boek heb ik ook niet zo mee gekregen, dus ik zat er ook niet echt ‘in’. En ik ben niet religieus opgevoed, dus ik had ook weinig met de ‘schokkende ontdekkingen’ dat Maria wellicht de vrouw van Jezus zou zijn geweest etc. En dan waren ze hele film nog aan het rennen en dingen aan onderzoeken waarvan ik geen idee had waar ze nou eigenlijk heen wilden met het verhaal.
Dus het ging een beetje langs me heen allemaal.
Jammer… jouw indruk bevestigt dan precies wat de recensies ook al schreven… kennelijk is het verfilmen van een boek dan niet zo makkelijk als het lijkt… hoewel het niet onmogelijk is, getuige bijv. “In de naam van de roos” van Umberto Eco, van zo’n 20 jaar geleden…