Talented Mr. Ripley

Gisteravond was op Talpa weer xc3xa9xc3xa9n van mijn favoriete films te zien: The Talented Mr. Ripley uit 1999 met Matt Damon, Gwyneth Paltrow en Jude Law.

Deze film speelt in de jaren ’50 en gaat over Tom Ripley (gespeeld door Matt Damon) als eenvoudige, maar slimme jongeman, die min of meer door toeval door een rijke scheepsmagnaat, op diens kosten, naar Italixc3xab wordt gestuurd om zijn zoon, Dickie Greenleaf (gespeeld door Jude Law) terug te halen, die aldaar een lui luxeleventje leidt.

Marge, Dickie Greenleaf en Tom RipleyEenmaal ter plekke aangekomen gaat Tom helemaal op in het decadente leven van Dickie en zijn verloofde Marge (gespeeld door Gwyneth Paltrow). Dickie blijkt echter een onbetrouwbare losbol, die achter de rug van zijn verloofde om met andere meisjes aan de gang gaat en zelfs avances van Tom niet uit de weg gaat…

Tom denkt daardoor dat Dickie wel wat voor hem voelt en stelt tijdens een boottochtje voor om samen verder te gaan. Dickie lacht hem daarop uit en zegt onomwonden dat hij Tom eigenlijk gewoon maar irritant en saai vindt, waardoor Tom volledig door het lint gaat en Dickie doodslaat.
Vanwege de uiterlijke gelijkenis tussen hen en omdat Tom heel goed is in het nadoen van anderen, gaat hij doen alsof hij Dickie is en kan zo eindelijk het leven leiden dat hij zo graag wilde…

Tom Ripley als Dickie Greenleaf in RomeToch gaat dat niet zomaar, want een vriend van Dickie komt erachter, maar Tom slaat hem ijskoud dood. Spannend wordt het als de politie deze zaak gaat onderzoeken en ook de vader van Dickie uit de VS overkomt. Tom staat op het randje van ontmaskert te worden, maar telkens lukt het hem om er goed vanaf te komen..

Het aardige van deze film vind ik de niet-alledaagse verhaallijn, waarin toch heel herkenbare zaken naar voren komen, zoals het identificeren met een geslaagder iemand en het zelf geslaagd en succesvol willen zijn, maar ook de onduidelijk grenzen tussen liefde en eigenbelang en het heel subtiel, maar toch radicaal kiezen voor jezelf…

Zoals bij alle films heeft de kijker de neiging zich met de hoofdpersoon, in dit geval Tom Ripley, te identificeren en aanvankelijk gaat dat wel goed: wie wil er niet een leven leiden zoals Dickie Greenleaf? Zelfs het feit dat Tom Dickie uit de weg ruimt heeft nog iets begrijpelijks omdat Dickie zelf een compleet nonchalante en wispelturige egoxc3xafst was…

Later gaat Tom meer en meer tegenstaan als hij de mensen die zijn nieuwe identiteit doorkrijgen vermoord of dreigt te vermoorden… Zijn dreigende ontmaskering door de politie en door Greenleaf sr. zou rechtvaardig zijn, maar dat gebeurt niet… Zelfs de dirigent Peter Smith-Kingsley (gespeeld door Jack Davenport), die verliefd wordt op Tom, wordt door de laatste koelbloedig uit de weg geruimd, als hij twijfels krijgt over Toms beweringen…

Al met al geen echt gezellige, maar wel een intrigerende en spannende film, waarbij de duistere intriges worden goedgemaakt door de kwaliteit van de spelers en door de sfeer van het Italixc3xab van de jaren ’50!